هوالرئوف الرحیم
دیروز (۱۹ دی) تولد نرگس بود.
امروز براش کیک تهیه کردم و کادوهاش که بیشتر از یک ماهه دارم روشون کار می کنم رو هم کادو کردیم بردیم.
خیلی ذوق کرد. احساس نشون داد. لازم داشت.
الهی شکر.
خیلی خوشحال شدم.
یک ساعت نشستیم و اومدیم.
خوش گذشت.
الحمدلله.
با دست پر رفتیم با دست پر هم برگشتیم.
کلی سوغاتی دادن.
هوالرئوف الرحیم
خیلی ذهنم درگیر مسعود دیانی هست.
خیلی نگران طور.
در حالی که آنچنان مناسباتی باهاش ندارم.
کاش خانم، طوری شفاش می دادن که انگار هرگز مریض نبوده. سلامتی کامل.
پست یکی مونده به آخر. در باره ی اشک. حالم رو دگرگون کرده.
الهم اشف کل مریض
هوالرئوف الرحیم
امشب یه اتفاق جالب برام افتاد.
بعد از نزدیک ۲۰ سال، حافظ من رو به یاد اون غزل انداخت.
ده سال قبل از ازدواجم در طالعم "طائر" ی به پرواز در اومده بود و تا رسیدن بهش صبر باید می کردم و استغاثه. در اوج ناباوری درها گشوده شد و اونی شد که باید می شد. حتی بهتر از آنچه در فکرم بود.
حالا امشب دوبار همون غزل به سراغم اومد.
دقیقا همونطوری که خودم فکر می کردم و انتظارش رو داشتم. این دو ماجرا خیلی شبیه به هم هستند.
باید در عین دعا، شاد و راضی زندگیم رو بکنم و رها باشم از فکر و ذکر مداومش.
همین.