.*. بابایش .*.

هوالرئوف الرحیم

تقریبا هیچ وقت غذا دادن رضوان رو به رضا نمی سپرم. چون در نهایت بچم سوتغذیه می گیره.

اگه ظرف غذای رضوان رو بدم دست رضا که بهش بخورونه، ظرف چند دقیقه غذا تموم شده... خودش خورده تامااامممم. 

استدلالش هم این هست که "باید بیاد تا بخوره! نیومده پس نمی خواسته بخوره..."

و یا 

اگه قبل غذا، بسپرم که سرش رو گرم کن تا برگردم، انقدر تو اون زمان، هله هوله ی سیر کننده و غیر مفید به عنوان وعده ی غذایی بهش داده که تا چندین ساعت بعدش چیزی نمی خوره. 

اما از حق نگذریم، بابای خیلی خوبیه!

به رضوان که خیلی "تنهایی هاشون" می چسبه.