.*. افقهای روشن .*.

هوالرئوف الرحیم

رضوان که بیدار شد بغلش کردم و رو صندلی جلوی پاسیو نشستم. موهای پرز مانند صورتش رو که دیدم حسابی چلوندمش و بهش گفتم:

"تو هلوی منیییییییییی"

خندید. خیلی خندید. بعد گفت: " نه من زرد آلو هستم. بابا زرد آلو هست."

یادم نیست ازش پرسیدم من چی هستم یا خودش گفت:

" مامان سیب زمیمی هست "

و من رفتم که تو افق محو بشم. 

---

پی نوشت:

زرد آلو و سیب زمینی هردو طعم های محبوبش رو دارن. شاید برای اونه.