.*. دخترک .*.

هوالرئوف الرحیم

راستیییییی یادم رفت بگم.

دیشب بلاخره تونستیم خودمون رو جمع و جور کنیم و ترسمون رو بگذاریم کنار و فسقلک رو بردیم برای گوشواره.

ترسمون بخاطر خاطره ی سوراخ کردن گوش رضوان بود.  دادنش دست رضا و چهارتا قلچماغ هم گرفتنش که چی؟ که می خوان خوشگلش کنن.

ولی اینبار نه. اسپری بی حسی زد و تو بغل من آروم ایستاد و مزین به گوشواره ی قلبی شد و جیک هم نزد. با دقت دور و بر رو نگاه می کردم.

اومدم خونه خواب بود. برادرخان شروع کردن به افاضه ی فضل که الان بیدار بشه درد میکشه و فلان و بهمان.

رفتم بیرون و برگشتم بچم به پهنای صورت اشک میریخت. مامان گفتن درد داره بچم. استامینوفنی پمادی چیزی بزن براش.

اومدم پایین شیر بهش دادم و بعدش هرچی به گوشش دست زدم انگار نه انگار. بچم گرسنه بود. الکی فاز می دن!!!

البته طبیعیه فاز دادنشون. برای دل رحم جلوه دادن خودشون و توجیح سوراخ نکردن گوش بچه شونه. 

 

 

 

 

آقا ما جلاد شما رئوف.