.*. تفاوت رهایی .*.

هوالرئوف الرحیم

بعد از ۳۴ سالگی اینجوری شدم.

نمی دونم خوبه یا نه. ولی با اینی هم که هستم خیلی خوبم.

حالا بنویسم تا جمع بندی کنیم...

شاید پارسال، سخت بودن کفش و لباس برام اهمیت نداشت. الان در کنار زیبایی و جذاب بودن، "راحتی" هم نقش خیلی مهمی ایفا می کنه. پارچه های لطیف و سبک. آرامش توی هر حالت. ولی همچنان طرفدار رنگ هستم و حسابی هم الوان لباس می پوشم.

نکته ی دیگه، من یک ایروبیک کار خفن بودم. یعنی در سالهای ابتدایی جوانی اگر ورزشی انجام دادم، یا پرهیجان بوده یا ایروبیک بوده. بخاطر هیجان و تحرک و صدا و جمعیت و ... از بعد مادر شدن که با پیلاتس آشنا شدم، جزء جدایی ناپذیر ازم شد. حتی یک دوره ایروبیک رو بعد از زایمان دومم رفتم و من که برای رسیدن روزها و ساعت کلاس ورزشم لحظه شماری می کردم، به زووووووور شال و کلاه می کردم تا به کلاس برسم و تموم بشه و بیام خونه. پر از صدا و حرکت و من مشتاق آرامش و در تضاد کامل با این رشته ورزشی.

تفاوت دیگه م نفرت از ارتباط تلفنی در سالهای اخیر هست. حتی واجبات. تسلیت و تبریک و احوال پرسی از بزرگان. اونم برای کسی مثل من که ساعتها با دوستهاش تلفنی صحبت می کرد. الان از دیدار بیشتر لذت می برم. دیدار با فاصله. دیدن آدمهای فامیل. نه ارتباط گرفتن باهاشون.

 

کلا شبیه به رهای سالهای قبل نیستم. خیلی دور شدم. متفاوت شدم. تفاوتهایی که باهاشون حالم خوبه و فقط فاصله ی زمین تا هواییش بعضی وقتها نگرانم می کنه که تو تله ی سن و سال بیفتم و بعضی وقتها حیرت زده م می کنه که چطوری نمی تونم از چیزهایی که تا این حد لذت می بردم دوباره بتونم لذت ببرم.