.*. رفاقت .*.

هوالرئوف الرحیم

در اواخر سی و پنج سالگی به این نتیجه رسیدم که برای من هیچ کس به غیر خودم مهم نیست، پس الکی لنگ و لقد نندازم برای جلب توجه، جلب احترام، جلب فکر و زمان. و اولویتم برای همه چیز خودم باشم. و...

و این یعنی می تونم با همه ی آدمها بدون توقع، دوست باشم و از انرژی های مثبتشون استفاده کنم. یعنی لازم نیست حتما مورد تایید قرار بگیرم، یعنی لازم نیست حتما اون فرد مطابق میل من باشه تا بشه باهاش دوست شد.

انرژی مثبتم بیشتر منظورم یک جور صلحه. صلح و پرچم سفید با همه آدمها. 

این ربطی به اعتقاداتم نداره. و اعتقادات طرف مقابل. من تو پایبندی به اعتقاداتم با کسی شوخی ندارم. ولی کلا به یه ابراز نکردن عمومی رسیدم. مگر اینکه اعتقادم من رو از سکوت باز داره. 

همین.