.*. تولدها و رمضان .*.

هوالرئوف الرحیم

خببببب

تولد بچه ها رو به بهترین وجه برگزار کردم. 

برای رضوان افطاری دادم اونم که کاملا شبیه عروسها شده بود.

کارهاش رو که انجام میدادم به خودم میگفتم شاید هرگز فرصت نشه تو لباس عروسی ببینمش، پس تو ۵ سالگی براش همه کار کردم. دسته گل مچی. لباس مفصل. پیچش موی خاص. عکسهای عجیب. لاک و ... فقط آرایش جزو خط قرمزهامه که انجام ندادم.

فردای تولد رضوان خودمو تو آینه نگاه کردم دیدم یه خروار سیبیل و زیر ابرو داشتم. یادم رفته بود به خودم برسم بسکه کار داشتم.

تولد مهندس هم که یه تولد کوچیک با خنزر پنزر زیاد بود. 

فردای تولدش تو حیاط خورد زمین و جای بخیه ش دوباره باز شد و کبود شد و قصه ها...

 

 

و اماااا ماه رمضان امسال.

خب دکتر گفته بود نباید روزه بگیره و ما در فکر بی محلی بودیم و اومدیم خونه به تحقیقات و متوجه شدیم معده ش نباید زیاد خالی باشه چون ممکنه اسید معده ش با التهاب الانش، زخم معده رو منجر بشه.

دیگه سه وعده ۷_۸ تا قرص میخوره و به بچه ها میرسه که به من فشار نیاد.

مثلا دم افطار بچه هارو سیر میکنه که دست از سر من بردارن، ولی زهی خیال باطل، نون پنیر و خرمایی که مامان بده یه چیز دیگه ست.

 

حالا قصه ی سحری خوردنم خنده داره.

ساعت کوک میکنم و با اولین زنگش از ترس اینکه بچه ها بیدار بشن، پریدم. با گوشی و هندزفری میرم تو آشپزخونه یواش درو میبندم و چراغ یخساز یخچالو روشن میکنم و غذامو که از دیشب ظرف اندازه ی خودم کردم، رو با چایی گرم میکنم و میشینم پای تلویبیون با هندزفری.

حامدکاشانی و حرفهای زیایی درباره ی امیرالمومنین علیه السلام، می شنوم و حینش سحریمم میخورم.

بعدش با گوشی میرم دستشویی و همینطور که تلویزیون گوش میدم مسواکمم میزنم و وضو و میام سراغ نماز. همه کورمال کورمال و در نهاست سکوت.

روز اول از تنهایی روزه گرفتن خیلی عصبی و ناراحت بودم، بعد یاد اونهمه نگرانی و اضطرابمون افتادم و خداروشکر کردم. اگر امسال فشار عصبیش رو صفر کنه و رژیم غذایی و داروهاشو درست مصرف کنه انشاالله سال دیگه اگر عمری بود، با هم میگیریم. بعلاوه ی رضوان مثلا.

 

خدایا ماروشاکر نعمتهات قرار بده. گناهانمون رو بریز. عاقبتمون رو ختم بخیر کن. سلامتی و عافیت رو بینمون جاری کن.