.*. مزخرفات .*.

هوالرئوف الرحیم

• دوتا متخصص غدد رفتم تا نظرات رو بدونم.
• وقت عمل گرفتم. یه تاریخ خاص. 
• لارنکسکوپی انجام دادم.
• برا اطمینان بیشتر لام های پاتوبیولوژیم رو دوباره به یه متخصص دیگه دادم نگاهش کنه.
• یه آزمایش تکمیلی دادم.

چند روز دیگه برنامه ی سفر با خانواده ی رضا داریم.

مامان رضا پاش آسیب دیده و باید ویلچیر سواری کنن. سه تا از پسرها هستن.

احتمالا بچه هارو باید زیر پرو بال بگیرم که رضا به مامانش برسه.

نمی دونم بتونم با خودم و امام رضا خلوت کنم یا نه. نمی دونم برام چی پیش بیاد. نمی دونم حتی دلم میخواد برم یا نه. با این شرایط. با این جمع. فقط میخوام نگاه کنم ببینم چی چه جوری چیده شده.

یک اضطراب دائمی تو دلمه.

روابطم با رضا خیلی سرد شده. در آغوش نمیگیرتم. نوازشم نمی کنه. انقدر خواسته بودم و خواسته هام رد شده، تلاش میکنم خواسته هام رو بکشم.

کمک میکنه تو کارهای خونه. مخصوصا تو نگهداری و رسیدگی به بچه ها. گردش میبره. تا جایی که بتونه هزینه می کنه، ولی من ازش انرژی نمیگیرم. یکی بدو کردنهام باهاش بیشتره. حرص خوردنهام. دلگیر شدنهام.

اونم که کلا بی واکنش. بی ری اکشن. دیوار. براش واقعا مهم نیستم. عمیقا حس می کنم.

فقط لحظه ی اولی که فهمید بیماریم "سرطان" هست، کمی نوازشم کرد و بعد تامام. و اگر هم براش مهمم، روشی که پیش گرفته برای من هیچ حس خوبی نداره، مایوس کننده ست.😔

من با همه یه جوری برخورد می کنم که انگار نه انگار مرض خاصیه. همه هم ریلکسن و فکر نمی کنم جایی از فکرهاشون باشم. حتی یه بار برای یکی داشتم به اشتباه روندی که پیش اومدم رو تعریف می کردم، کسالت از ریختش بارید. خیلی پشیمون شدم از حرف زدن. برنامه رو گذاشتم رو سکوت و محو شدن. نِک و نال کردن دوست ندارم. کسی اگر کسی رو دوست داشته باشه یا براش حیاتش مهم باشه با دونستن قصه، انرژی های مثبتش رو با دعا می فرسته به آدم نه یه سره نک و نال کردن و خبررسانی کردن.

هوووم...

حوصله ندارم.

خدافظ