.*. تراز .*.

هوالرئوف الرحیم

جمعه: باغ گل:

رضوان بهم گفت مامان یه حرف یواشکی دارم بیا. رفتم رو زانو نشستم و درگوشم گفت:

"مامان همه بی حجابن. فقط تو حجاب داری. با چادری"

گفتم: "اره. چه بد، نه؟ کاش منم مثل تو و خواهرت موهامو باز می کردم بلوز شلوار می پوشیدم. خوش تیپ میشدم نه؟"

گفت:" نه. من دلم می خواست الان روسری چادر سرم بود."

 

***

شنبه: خانه:

نهار که می خوردن گفتم اگر رضوان زود مشقاش رو بنویسه، شب میریم مسجد.

بدو بدو. بدو بدو. مشقهاش رو نوشته. دستور هم داده لباس نوهاش رو براش بذارم و وقتی گذاشتم کلی جیغ خوشحالی. سر نهار شرط هم کردن که روسری و چادر هم می خوان.

پوشیدن. هرچی گفتم سخته نپوشید الا و بلا میخوایم. مخصوصا که آستین فسقل یکم تنگ هم بود.

رفتیم مسجد. بعد از نماز رفتیم خرید وسایل خیاطی.

یهو یه دسته دختر نوجوان بی روسری، قهقهه زنان و فریاد کشان از کنارمون رد شدن و رفتن. هدف جلب توجه بود و کاملا هم موفق بودن. حالا چه مثبت چه منفی. 

تصویر مقابلم بسیار شبیه به تصویر گله ی اسب حشری به دنبال ماده اسب ها بود. واقعیتش، اصلاً زیبا نبود.

خریدها رو انجام دادیم و طبق قرار برای خرید بستنی به شهروند رفتیم.

بچه ها بعد از مسجد و بدوبدو ها چادرهارو به من داده بودن و فقط روسری سرشون بود.

بستنی خریدن و جلوی در شهروند بر طبق عادت همیشه نشستند به خوردن بستنی.

من گلها رو نگاه می کردم. یک خانم بدون روسری با مادر یا همراهش از کنار بچه ها رد شد. 

به هم با اشاره به بچه های من گفتن:

" نچ نچ نچ نگاه چطوری پیچوندتشون"

جواب دادم: "نگاه چطوری ول دادن."

رفتند و پشت سرشون رو نگاه نکردن.

 

بعد که برگشتم خونه با مامان در مورد امر به معروف صحبت کردیم. وقتی به فنا رفت، قصه برگشت داده میشه. مثل ماجرای قوم لوط.

به حضرت لوط میگن تو پاکدامنی. برو و شهرو از وجود خودت خالی کن. (سوره ی شعرا آیه ی  ۱۶۸)

 

به حول و قوه ی الهی و به گفته ی عزیز دلم، بساط این شرارتها هم برچیده خواهد شد. چه کشت و کشتار. چه این وضع تهوع آور.